Piniondz ponad wszystko

Zupełnie niedawno miałam niewątpliwą przyjemność spędzić kilka dni w innej cywilizacji, a konkretnie w Ameryce Środkowej, w Republice Kuby. Daleko było tej wyprawie do wypoczynku i wakacji, ale udało mi się z grubsza poznać realia życia Kubańczyków. W skrócie – bieda.

Tak się składa, że Europa przy Karaibach wygląda jak centrum wszechświata. Na stacji benzynowej pod Warszawą widziałam więcej artykułów niż w sklepach na całej Kubie przez 9 dni. Postęp cywilizacyjny wymusił nieco zmian w ludziach. Inne cele, inne priorytety. Wszystko ma swoje dobre i złe strony. Tylko gdzie jest granica?

Mimo wszystko powróciłam do Polski z bananem na twarzy, bo po prostu kocham swoją ojczyznę i uważam, że żyjemy w naprawdę fajnym kraju. Ale to, co rzuca się w oczy, to kontrast. I nie chodzi mi o ilość pieniędzy, ale o podejście do nich. Co się stało z lwią większością Europejczyków? Oszaleli na punkcie pieniędzy, a konkretnie na punkcie ich gromadzenia. Nie zbierają po to, żeby je do czegoś wykorzystać, zbierają po to, żeby je mieć. Mania posiadania, kupowania najnowszych dóbr technologicznych i podwyższania statusu społecznego. Wariactwo.

Wiecie co tak naprawdę jest człowiekowi potrzebne do szczęścia? Zdrowie, bliskość „swoich” ludzi, w tym partnera/partnerki, pasja i spokój. Pisząc spokój mam na myśli brak strachu o własną przyszłość i o to, że nie będzie za co zapłacić rachunków. Do realizacji każdej pasji potrzeba kasy, a motoryzacja jest w ogóle w tej kwestii bardzo niewdzięczna. Można wydać każde środki, a i tak będzie mało. Nigdy dość. Zbieranie forsy na realizację siebie, podróże czy też właśnie spełnianie marzeń, to coś pięknego i niesamowicie motywuje człowieka do życia. Od razu więcej się chce, bo czujemy, że to co robimy ma jakiś większy sens, a nie jest to jedynie bezcelowa egzystencja.

Problem w tym, że coraz więcej osób wpadło w błędne koło. Zarabia, odkłada, chce jeszcze więcej i więcej. Nigdy dość. Pracuję, wyrwę innemu z gardła ostatnią gotówkę, byle tylko mi przybyło. Relacje? Znajomości? Przyjaźnie? To wszystko nie ma znaczenia, kiedy w grę wchodzą pieniądze. Odpoczynek? Poznawanie świata? Chwila oddechu? Szkoda czasu, bo trzeba zarabiać. Robić targety, szarpać następnych pacjentów, wyrabiać normy. Liczą się tylko cyferki, obroty na kontach, lokaty, kolejne etaty.

Czasem mam wrażenie, że niektórym wydaje się, że będą żyć wiecznie. Otóż nie. Nawet jeśli nigdy nic wam nie było, to gwarantuje, że umrzecie. I to szybko, bo długość życia człowieka jest naprawdę niewielka i czas, który mamy do dyspozycji, zapiernicza jak szalony. Podsumuję ten krótki i refleksyjny tekst cytatem:

„Zdrowie mi siada, to trochę śmieszne
Jak myślę ile lat powinienem mieć przed sobą jeszcze
I chyba mam to w dupie
Nie chcę hajsu – miłości i zdrowia i tak nie kupię”

Oczywiście „nie chcę” nie tyczy się życia bez kasy i bycia amiszem w tym szalonym i skomputeryzowanym świecie. Każdemu z nas forsa jest potrzebna i realia są takie, że zawsze będzie. Trzeba ją mieć, bo bez niej nici z normalnego życia i nici z realizacji marzeń. Nie kupimy nigdy wymarzonego motocykla, nie pojedziemy na tor ani w podróż dookoła świata bez floty. Gorzej, jeśli stawiamy pieniądze ponad ludzi. Szczerych relacji i uczuć nie da się niczym zastąpić, a już na pewno nie zerami na koncie.

A jak to wygląda na Kubie? Ludzie ze sobą przebywają, rozmawiają, siedzą na ławkach i wspólnie spędzają czas. Powiecie, że nie mają nic lepszego do roboty. Mają całkiem sporo problemów i to poważniejszych niż to, czy będzie ich stać na nowego MacBooka czy nie. Oni się martwią o to jak przetrwać i jak wyżywić rodzinę. Ale oprócz tego uśmiechają się naprawdę dużo więcej i częściej niż przeciętni mieszkańcy Europy. I są wolni od tabelek, pędu życia i całego tego współczesnego syfu. Dlatego warto zatrzymać się na moment i znaleźć w tym wszystkim złoty środek. Bez względu na to, w jakim kierunku idzie świat, wciąż wszyscy jesteśmy tylko ludźmi. I potrzebujemy ludzi, przede wszystkim ludzi, a nie tylko bezdusznych papierków.