Kontrowersyjny „lajfstajl”

Uwaga, tym razem będzie mało merytorycznie. Takie trochę pitu pitu, napisane pod wpływem doświadczeń i wydarzeń życiowych. „Latam na motorze” – jak to dumnie brzmi. W społeczeństwie panuje przeświadczenie, że człowiek mający pasję jest fajny. I tak, fajny jest dostojny wąsacz przemierzający świat na swym lśniących Harley’u. Fajny jest też mototurysta, opakowany dziesiątkami toreb i kufrów, podróżujący na drugi koniec Polski. Całkiem spoko jest nawet niedzielny kierowca, który co weekend dosiada swojego wściekłego Bandita 600 (bez obrazy dla posiadaczy!). Bycie „fajnym” kończy się wtedy, gdy na tapetę wskakują motocykle sportowe.

Są ludzie, do których stety niestety się zaliczam, dla których motocykle to nie tylko pasja, to część życia. Problem w tym, że przeciętny człowiek, który na pytanie „co lubisz robić w wolnym czasie”, słyszy odpowiedź „jeździć”, puka się w czoło i z automatu stawia Cie na równi z intelektualnym troglodytą. Inteligentni ludzie chodzą do kina, teatru, czytają książki, w najgorszym razie ochoczo ruszają na siłownię, bo bycie fit jest teraz bardzo trendy. Ale jeździć? Co fajnego jest w standardowym tripie, polegającym na przejeździe z punktu A do punktu B (opcjonalnie bez celu, gdzie traficie tam traficie), wypaleniu sporej ilości paliwa i odpaleniu Red Bulla w miejscu docelowym, gdzie na dodatek spędza się kawał czasu, gadając o pierdołach (z naciskiem na tematy motoryzacyjne)? Nie wiem. Marnowanie czasu w gronie równie walniętych ludzi to po prostu wyrywka z życia. Nic ambitnego, godnego naśladowania ani twórczego.

Trochę niezbyt pasuje to do obrazu współczesnego świata, gdzie ludzie muszą robić rzeczy, które ukazują ich wybitne cechy i zdolności, podkreślając jednocześnie intelekt. Budowanie pozycji i takie tam. Gapienie się w niebo kawał drogi za miastem, z puszką energetyka w jednej dłoni i szlugiem w drugiej, to nie jest zajęcie wzbudzające szacunek. Raczej pogardę, bo tak głupie i mało ambitne sposoby spędzania wolnego czasu mogą mieć tylko osoby z IQ stanowczo w dolnych granicach normy.

Mam wrażenie, że podświadomie ludzie zawsze będą patrzeć na takie zajawki z góry, bo sprawa nie tyczy się tylko motocykli. Pytanie, czy właśnie o to w życiu chodzi, by koniecznie być „superfajnym”. Sama miałam wybór, po całkiem niezłych studiach – iść pracować w zawodzie (lub w korporacji), albo w motoryzacji. Łatwo się domyśleć co wybrałam. I nie żałuje, chociaż może dziś zarabiałabym więcej, a w „wyższych kręgach” patrzono by na mnie inaczej niż teraz. Tyle, że pozycja i kasa to nie wszystko. I właśnie dlatego wole marnować czas na łonie natury, w towarzystwie równie ograniczonych osobników jak ja, niż na siłę udawać, że interesuje mnie aktualna sytuacja gospodarcza na Wyspach Świętego Tomasza i Książęcej – co nie znaczy, że moje ambicje są niskie. Powiedziałabym nawet, że aż za wysokie ;) Nie znaczy to także, że jedyny temat na który potrafię się wypowiedzieć w miarę płynnie, to motoryzacja. Nawet mimo tego, że wole czas spędzać w garażu, zamiast w teatrze. Niech więc każdy robi w życiu to, co lubi. Po prostu :)