Addiction

Zapytacie czemu tytuł jest po angielsku? Bo lepiej brzmi. Uzależnienie. Dziś o tym chciałabym „pogadać”. Uzależnienia z definicji są czymś złym. Mało pożądany problem ze sobą, rodzaj nieradzenia sobie, nałóg. Czy coś, bez czego nie można funkcjonować jest automatycznie czymś negatywnym?

Próbuję uaktywnić czytelników i zmusić do chwili refleksji. Macie swoje pasje, bez których nie wyobrażacie sobie życia.. no właśnie, czy są dla was aż tak ważne, że bez nich nie istniejecie? Często słyszę slogany, typu „żużel to całe moje życie”. Prawda to, czy fałsz? Czy można zmierzyć miłość do sportu,  matematyki, muzyki, komputerów czy wreszcie motocykli? Nie można. To tematy dostępne wyłącznie naszym sercom i umysłom. Można mieć wiele pasji, jednak większość z nich jest „wymienna”. Ekscytujemy się czymś do pewnego momentu, by później przerzucić uwagę na coś zupełnie innego. Na horyzoncie pojawiają się nowe zainteresowania. Teraz wstyd się przyznać, ale jako mała dziewczynka byłam entuzjastką.. piłki nożnej. Tak, tak, kopanej. Na podwórku godzinami biegałam z kolegami i koleżankami za szmacianą piłką, a w wolnych chwilach budowałam w głowie drużyny marzeń złożone z ulubionych zawodników. W późniejszych latach pogrywałam z zacięciem w Fifę 2000. Tak było dawniej.

Teraz piłka nożna mogłaby dla mnie nie istnieć. Właściwie stało się tak w 2001 roku, kiedy w moim życiu pojawił się żużel. Później modele motocykli, gry.. i tak to się kręci do dziś. Wprawdzie jako sześciolatek nie ścigałam się na malutkich motorkach, ale w mojej głowie jako dziecko odjechałam setki wyścigów – czy to na żużlu, czy na crossie, czy na torze. Czemu o tym wszystkim piszę? Bo naszła mnie chwila refleksji. Jak uzależniony musi być człowiek, który jednego dnia wali głową w twardy asfalt, by drugiego wsiadać na inny motocykl tylko po to, żeby pojeździć? Pewnie mocno. Doktorze, czy to się leczy?!